"Olagarro alperra" (ipuina)

          OLAGARRO ALPERRA          

Bazen behin, Zierbenako Portuan bizi zen olagarro arrantzalea, guztiek “Olagarro Alperra” deitzen ziotela. Betidanik itsasoa lanean ibilia zen, baina lana egitea ez zitzaion batere gustatzen eta gainontzeko arrantzaleei eskatzen zien haren lana egiteko. Olagarro guztiek bezala, honek ere zortzi garro zituen. Olagarro alperrari asko gustatzen zitzaizkion bere garroak eta horregatik egunero begizta gorri bat lotzen zuen garro bakoitzaren puntan apain‐apain egoteko.

Itsaso zabalera arrantza egitera ateratzen zirenean, lan handia egiten zuten arrainak harrapatzen. Hain zen alperra olagarroa berehala nekatzen zela lana egiteaz, lana egin beharrean askotan esertzen zen itsasontziaren iskina batean gozokiak jatera. Gozokiei papera kendu eta bapo jartzen zen, tripa puztu‐puztu eduki arte. Lana egin ezean, gozokien estalkiak itsasora botatzen zituen, egunero lau edo bost paper botatzen zituen uretara. Bere lankideak, Txapel Txipiroiak, zakarra zakarrontzira bota behar zela esaten zion eta ez lurrera edo itsasora. Horrela jarraitzekotan itsasoa zakarrez beteko zuela esan zion eta bertako animaliek ez zutela bizitzeko lekurik edukiko. Baina hain zen alperra olagarroa, paperontzira paperak botatzeko altxatu beharrean, itsasora botatzen jarraitu zituela. Hondartzara iristean, arrantzatutako arrainak itsasontzitik atera eta gero, harri baten gainean eseri eta tuna lata bat jaten zuen. Osorik jan ondoren, lata lurrera botatzen zuen beti.

Goiz batean, bere autoan sartu eta lanerako bidea hartu zuen, txistuka, kantari eta freskagarri bat edaten zihoan hondartzara iristen zen bitartean. Oraingo honetan ere, botila lurrera bota zuen eta lasai asko aurrera jarraitu zuen. Bat‐batean, kaio bat hurbildu zitzaion:

‐- Aizu, Olagarro Alperra! gorde ezazu botila hori patrikan! Goizero zikinkeriak botatzen dituzu lurrera eta bidea eta hondartza zikintzen ari zara. Hemen, animalia asko bizi gara eta kalte besterik ez diguzu egiten. Gainera, zure etxea hondartzatik oso gertu dago, ez zenuke egunero autoa hartu beharko, ke beltz horrek airea eta gure birikak zikintzen baititu.

Olagarroak ez zion kasurik egin eta aurrera jarraitu zuen. Kaioak orduan horrela esan zion:

‐- Olagarro Alperra! Lurrera zikinkeri bat botatzen duzun bakoitzean, garroak puztu egingo zaizkizu.

Hori entzuterakoan olagarroa barrezka hasi zen itsasontzira abiatzen zen bitartean.

Itsasontzian, egunero bezala, olagarro alperra gozokiak jaten hasi zen, eta oraingoan ere, estalkia itsasora bota zuen. Orduan, kolore berdea zuen arrain bat hurbildu zitzaion eta zera esan zion frantses azentuarekin:

‐- Olagarro Alperra! Egunero egunero gozoki estalkiak botatzen badituzu itsasora, bertan bizi garen animaliek ez dugu bizitzeko lekurik izango.

Olagarro Alperrak beste alde batera begiratu zuen arrainari kasurik egin gabe. Orduan arrainak hurrengoa esan zion:

‐- Olagarro Alperra! Itsasora zikinkeria bat botatzen duzun bakoitzean garroak puztu egingo zaizkizu.

Olagarroak arrain berdea begiratu eta mihia atera zuen iseka eginez.

Hurrengo goizean, etxetik atera bezain laster gozoki bati estalkia kendu eta lurrera bota zuen. Bat‐batean garroetan azkura apur bat sentitu zuen Olagarro Alperrak. Beherantz begiratu eta a zer nolako ezustekoa! Garroak zertxobait hanpatu zitzaizkiola konturatu zen. Ez zion garrantzia handirik eman eta hondartzara abitu zen.

Itsasontzian zegoela platano bat zuritu zuen eta, nora bota zuen azala?

Bai, itsasora, betiko moduan. Momentuan bertan, azkura handia sentitu zuen garroetan. Beherantz begiratu eta oihu izugarria bota zuen.

AAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!! Garroak gero eta gehiago ari zitzaizkion puzten eta bere begizta gorriak oso estu zituen hain zituen handiak garroak … Beraz, begizta kendu zituen eta egun osoa eman zuen eserita, oso kezkatuta eta bere garroak behin eta berriro begiratzen.

Arratsaldean, hondartzara iristean, lasaiago zegoenez, freskagarri bat edan eta … pin, pan, pun, beti bezala lurrera bota zuen freskagarri lata. Baina lurra gero eta urrunago zegoen. Oraingo honetan Olagarro Alperrak garroek puxika erraldoiak ziruditela ikusi zuen, eta lurretik ldentzen ari zela konturatu zen.

‐- Zer gertatzen ari zait, oihukatu zuen behin eta berriro? Nora noa?

Lagundu mesedez!

Olagarro Alperraren garroak gero eta handiagoak ziren. Bere gorputza baino handiagoak zirenean, puxika handi baten antzera, olagarroa airean gora eta gora igotzen hasi zen. Oso urduri zegoen, haien altu zegoen itsasontzia eta kotxea ez zituen ia ikusten, eta negar egiten hasi zuen.

Momentu horretan, kaioa agertu zen hegaka. Olagarro Alperra airean hain goibel ikusi zuenean, Arrain Berdeari dei egin zion. Egunero, olagarroak kaleak, hondartza eta itsasoa zikintzen zituen arren lagundu egin behar ziotela erabaki zuten. Beraz, kaioa Olagarro Alperrarengana hurbildu eta mokoaz, bere garro erraldoiak zulatu egin zizkion. Garroen barruan zegoen aire guztia bortizki ateratzen hasi zen eta olagarroa bueltaka hasi zen zeruan barrena. Bitartean, Arrain Berdeak zenbait itsasoko belar ekarri zituen hondartzara. Denak han bildu eta ohe handi bat egin zuen.

Olagarro Alperra, jadanik guztiz mareaturik, hondartzara hurbiltzen hasi zen airean bueltaka zebilen bitartean eta PUM! Arrain Berdeak egindako ohe handi horren gainean erori zen.

Bere garroak begiratzen zegoenean, Arrain Berdea eta kaioa hurbildu ziren eta Olagarroak eskerrak eman zizkien. Orduan, arrainak honela esan zion:

‐- Bazenekien, hondartza, kaleak eta itsasoa zikintzen jarraitzen bazenuen garroak puztuko zitzaizkizula.

‐-Hemendik aurrera, ‐jarraitu zuen kaioak‐ kontu handiagoz ibili beharko duzu, eta gure ingurua garbi mantendu, errespetatu. Zure zakarrak birziklatze ontzietara bota ditzakezu eta autoa erabili beharrean bizikletaz bidaiatu.

Olagarro Alperrak airean zegoenean itsasontzia eta kotxea ez zituela ia ikusten esan zien, baina freskagarri lata, gozokien estalkiak eta zarama pilo bat ikusi zituela.

‐Hondartza eta itsasoa oso itsusi eta zikin ikusten dira zikinkeriaz beteta, eta nire errua da. Hemendik aurrera, ez dut gehiago zikinduko, hórrela animaliak eta landareak poz‐pozik biziko dira dena nire zaramarekin inguraturik egon beharrean.

Olagarro Alperrak kaleak, hondartza eta itsasoa garbi mantendu behar zituela ulertu zuen. Bere bizikleta zaharra garajetik atera eta, goizero, autoa etxean utzita bi gurpilen gainean hasi zen joaten lanera eta handik aurrera ez zuen inoiz gehiago natura zikindu.

 Azterkosta Programaren Ipuina

     Ipuina nire ikasleek marrazturik     

     Asier Aja      

     Eider Hernandez      

     Iria Quintano