
Martxoak 7, arratsaldeko 19etan, Barakaldes frontoia.
FINALAK "B" eta "D" mailak
Barakaldo, Gure Kirola y Patxi se han implicado en este campeonato, su actitud me ha enamorado, porque Patxi no ha fallado, ha cumplido su palabra, no prometió nada que no haya cumplido, siempre preguntando lo que no sabía, siempre agradecido y amable, siempre respondiendo, siempre dispuesto, siempre en el frontón... y sus neskak también. Me alegro de haberles conocido, me he aprendido sus nombres y sé cómo juegan, les he sacado fotografías y he escrito de ellas.
La concejala de Igualdad, Iratxe Foces, asistió a las finales y a la entrega de premios, acompañada de Íñigo Asensio, concejal de deportes, a quien he visto más días en el frontón; e, incluso, la alcaldesa de la villa fabril, Amaia Del Campo, estuvo una tarde de partidos en el frontón barakaldés.
Patxi no se ha sentido solo. Iskander Eguillor, presidente del club Gure Kirola, también a apoyado lo suyo, y otros veteranos han estado con Patxi García, en el marcador, en los preparativos...
Barakaldo ha financiado el 50% del campeonato. Honestidad y colaboracionismo. Mi reconocimiento a toda la aportación barakaldesa a este campeonato. No les conocía, pero ahora sé que se puede ir de viaje con ellos y ellas. Humildes, pero sinceros. Responsables, pero amables y agradecidos.
Barakaldo se merecía alguna txapela. Maite y Amaia O. han sido sus txapeldunak, en categoría "B" y yo me alegro enormemente. Son sus heroínas, sus referentes, sus abanderadas de TXAPELA BURUAN eta PALA ESKUAN.
No han estado solas. Olalla, Haizea, Mariana, Marta, Verónica, Oihane, Miranda, Edurne, María y Eneritz completan el equipo de Gure Kirola en este 2025eko Emakumezkoen 8M Pala Txapelketa. Todas ellas ya tienen esa bonita palita de madera con su nombre grabado en la empuñadura para llevarla de colgante. Era un detalle por inscribirse en el campeonato, por ser valientes, además de mujeres; por querer jugar, por estar ahí, en el frontón, reivindicando y reivindicádose.
Cuando alguien organiza un campeonato se mete en un buen marrón, porque al principio todo es muy bonito. Parece que va a tener muchos colaboradores, dispuestos a lo que sea, siempre disponibles... parece que las jugadoras se van a aprender las reglas de juego, que van a poder jugar en las fechas marcadas, que van a valorar el esfuerzo de otros y que todo va a ser maravilloso.
Luego, es cuando te das cuenta de que esta vez tampoco sería así. Si haces nueve cosas bien y una mal, casi nadie te va a decir que has hecho nueve cosas bien, pero casi todos te van a decir que has hecho una cosa mal. Y a lo mejor ni siquiera está mal hecho, sino que a ellos le parece. No hay nadie más osada que la ignorancia. Hay infinidad de organizadores teóricos, mientras que los organizadores práctidos son una especie en extinción, porque reciben críticas y desagradecimiento a cambio de su voluntaria y sacrificada dedicación para que muchos se diviertan.
Podrá haber incontables pelotaris que quieran jugar un campeonato, pero sin alguien que organice, no tendrían ningún campeonato para jugar. Jugar es muy bonito, aunque pierdas, y es más bonito cuando ganas. Organizar es un camino lleno de obstáculos injustos.
Yo, esta vez, tenía suerte. No organizaba nada. Me he divertido haciendo 1.000 fotos a las jugadoras, aprendiéndome sus nombres, viendo 30 de los 34 partidos del campeonato... He disfrutado anotando los resultados, actualizando las clasificaciones, enviando información... mediando para compatibilizar horarios, haciendo de juez o marcador, participando en el encargo de txapelas, trofeos y detalles... y publicando casi 30 reportajes en mi blog (HAIXEDER). No he sentido el estrés de organizar. Para mí ha sido muy gratificante este campeonato y me he quedado un poco huérfano cuando se ha acabado. Yo no quería que llegase el 8M.
En categoría "B", las dos parejas de Zierbena (Arantza--Kakun y Lana--Nagore) no habían conseguido alcanzar la final. Podrían haberlo hecho, no les he visto tan lejos de las finalistas, que, en mi opinión, han sido merecedoras finalistas. La final quedó un poco deslucida por la ausencia por enfermedad de Aitziber, la zaguera de Larrabetzu y, en su lugar, jugo Larraitz, finalista y txapelduna de categoría "D". Si algo me quedó claro fue que Barakaldo mereció la txapela y que Larraitz poco pintaba jugando en "D", porque demostró tener nivel para jugar en "B", dos categorías por arriba. De hecho, el primer joko lo ganó Barakaldo por 15 a 14. Ese tanto definitivo, tras el 14 iguales, puede ser el tanto clave de la final.
Me ha encantado esta pelotari. Es diferente. La MVP de la final.
Es tan valiente como alocada. No se achica. Si falla, sonríe y lo vuelve a intentar. Marca el ritmo y el tiempo del partido. De 100 pelotas que toca, en 80 va al aire, al ataque, y al contraataque. No piensa, simplemente juega. Patxi sufre, pero no es controlable. Maite es Maite. Tan simple y complicado como eso.
Es un acierto que juegue con Amaia O., porque es su antítesis. Amaia O. derrama tranquilidad, sosiego, paciencia, temple, seguridad... Maite, con una zaguera tan electrizante como ella, sería un cortocircuito en la kantxa.
Es genial que haya Maites, pero es imprescindible que haya Amaias. Amaia O. aporta en silencio, sin hacerse notar, pero los ojos de El Principito saben distinguir lo que es importante. Lo invisible a los ojos. Maite no pasa desapercibida, ella atrae la atención, las miradas, los ojos y los focos. Amaia O. sí pasa desapercibida, pero ella es la luz. Juntas iluminan la oscuridad del frontón Barakaldes.
Barakaldo y Gure Kirola ya tiene sus txapeldunak
Larrabetzu tenía buena pareja con Josune--Aitziber, muy buena. Y también la tuvo con Josune--Larraitz (sustituta de Aitziber). Tras perder 15 a 14 en el primer joko, sus opciones se complicaron, y Barakaldo acabó llevándose también el segundo joko por 15 a 09.
Injusto no habría sido que Josune--Larraitz hubieran ganado en categoría "B", pero difícil de explicar y difícil de entender, tal vez sí ¿no? Más que nada, porque Larraitz acababa de ganar la final de categoría "D", con Ana, la ipuin-kontalari de APIKA.
Siempre da pena que las finalistas no puedan jugar las finales. Les da pena a las pelotaris y le da disgusto y decepción al organizador. De alguna manera, se desluce el espectáculo, porque las finalistas son las finalistas.Y tampoco gusta que las finalistas, hayan ganado o perdido, no puedan estar en la recogida de premios, como pasó el viernes en Barakaldo. Con Aitziber enferma y Ana con compromisos laborales, Josune y Larraitz recogieron los premios de las subcampeonas "B" y también los de las campeonas "D". Era lo que había, pero no era lo que nos hubiera gustado que habría sido.
Iratxe Foces, concejala de Igualdad de Barakaldo, caló las txapelas a sus campeonas, Maite-Amaia O. Bonito y acertado detalle.
Iratxe Foces, concejala de Igualdad de Barakaldo, caló las txapelas a sus campeonas, Maite-Amaia O. Bonito y acertado detalle.
En este campeonato había más que deporte y la concejala de Igualdad hizo lo que era bueno que hiciera, estar en las finales, acompañando al concejal de Deportes, Íñigo Asensio, y entregando los premios. La canción de Mecano era muy interesante, Mujer contra Mujer, pero aquí se trataba de Mujer con las Mujeres, con ellas, a su favor, a su lado, por y para. Mi reconocimiento a Barakaldo.
ZORIONAK!
Aitziber (bere ordez Larraitz) eta Josune txapeldunordeak, Iratxe Focesekin, Barakaldoko Bendintasuneko zinegotzia dena.
"D" finalean, Larrabetzuko pilotariak ziren faboritoak. Hori erakutsi zuten ligan eta finalerdietan, besteak baino askoz gehiago, mailako beste bost bikoteak baino gehiago. Ez zen sorpresarik izan.
Josune--Noelia, Zierbenako Valle auzokoak, finalean sartzearekin poz-pozik zeuden; horrekin konformatzen ziren, baina txapela gozoa zen eta haren bila joango ziren guztiarekin. Ondo jokatu zuten, eta nik esango nuke MVPa Noelia izan zela, txapeldunen baimenarekin, beste goiko ligaxka batean jokatzeko ere kalitatea edota kirol maila zutenak.
Anak eta Larraitzek kantxa hutsuneak ikusten zituzten, bi pareta botatzen zituzten, txokoak uzten zituzten, gogor jotzen zuten, pilota harrotzen zuten... lehen jokoko 15-11 ondoren, eskuan ikusi zuten, eta txapela laztanduz, are gehiago askatu ziren eta Zierbenakoek sei tanto bakarrik batu zituzten bigarren jokoan. Josune-Noeliak aurpegia eman zuten, agian, txapelketan partidarik onena jokatu baitzuten. Esfortzua, jarrera, kiroltasuna... nahiz eta galdu, galipazaleak bere jokalariez harro sentitu ziren.
Barakaldon jokatutako partida guztietan Patxi izan zen epailea, baina finaletan Jorge Garcia, bere anaia, jardun zuen epaile. Oso zuzena.
Ana, Larrabetzuko aurrelaria, lan konpromisoengatik, ezin izan zen sari banaketan geratu, baina, azkenean, finala jokatzeko aukera izan zuen. Bere sake indartsuarekin, abantaila Larrabetzukoentzat eta zailtasunak Zierbenakoentzat tanto hasierarik. Polita jokatu zuen, oso ondo maneiatu zen aurreko koadroetan.
Josunerentzat ziur oso esperientzia atsegina izan dela, bera duela gutxi hasi baita palarekin.
Harmailetan oso giro polita ikusi zen
Noeliak izugarrizko lana egin zuen, pilota asko eraman zuen frontisera eta oso ondo defendatu zuen. Txapelketan zehar gero eta hobetu jokatu du.
Txapeldunak, harro!
Iñigo Asensio, Barakaldoko kirol zinegotziak maila honetako sariak banatu zituen
Josune eta Noelia, txapeldunordeak
Ana eta Larraitz txapeldunak (Anaren txapela Josune jaso zuen).
Saridunak eta Barakaldoko ordezkariak
Txapelketan izena emandako guztiei eman zitzaien pala zintzilikario baten xehetasuna, oroitzapen polita, baita merezita ere.
Artisaua: Jokin Martinez, Galipa taldeko pilotari ohia.
Eskerrik asko, Jokin!
Hurrengo erreportaia: Zierbenako finalak ("C" eta "A")
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.