miércoles, 20 de agosto de 2014

"El patito feo" / "Ahatetxo itsusia" (Cuentos de siempre - XVI)

          El patito feo          
El patito feo  es un cuento clásico-contemporáneo escrito por Hans Christian Andersen sobre un patito particularmente más grande, torpe y feo que sus hermanitos. El cuento fue publicado por primera vez el 11 de noviembre de 1843, y fue incluido en la colección de Nuevos Cuentos  de Andersen en 1844.


La vida del patito comienza cuando por error va a dar un huevo de cisne a una granja de patos, al nacer las diferencias entre sus "hermanos" es evidente, el cisne es desproporcionado respecto de los agraciados patitos, todos en la granja se burlan de él. Cuando trata de compartir con sus "hermanos" estos lo rechazan y le espetan lo feo que es, incluso la mamá del pato, lo ofende y lo repudia. La vida del pequeño cisne se hace miserable y desgraciada.

Un día, estando llorando en el estanque, el reflejo de su imagen en el agua distorsiona aún más su figura, por lo que su llanto es más triste. En ese momento, una mamá cisne pasa por ahí junto a sus crías y oye llorar desconsoladamente al pequeño cisne, se acerca y se llena de ternura y lo invita a unirse a sus crías; el "patito feo" al ver a sus nuevos hermanos se da cuenta que no es un pato como el creía; si no un ave que se convertirá algún día en un hermoso cisne.

Entonces el cisne que era el "patito feo" se marcha con su nueva familia ante los ojos incrédulos de la familia de patos que lo había rechazado. No sin antes saludar a su madre de nuevo.


          Ahatetxo itsusia          

 Uda guztietan bezala Ahate Andreak txitatzen hasi zen eta hesoholeko lagun guztiek bere ahatetxoak ikusteko irrikitan zeuden, guztietatik beti politenak zirelako.

Ahatetxoak arraultzak irekitzen hasi ziren pixkanaka-pixkanaka eta guztiek habiaren inguruan bildu ziren ahatetxoak lehendabizi ikusteko.

Banaka irtetzen hasi ziren, sei ahatetxo eder, Ahatetxo Andreak eta bere lagunek ohiuka hasi ziren zorionez. Hain pozik zeuden non apur bat tardatu zuten ikusten arraultz handiena ireki gabe zegoela.

Guztiek bere inguruan jarri ziren, ahatetxo jaioberriak ere. Mugimendu aztarnaren bat aurkitzeko irrikitan.

Gutxira arraultza apurtzen hasi zen eta hortik ahate irrifarretsu bat agertu zen, beste kumeak baino handiagoa zen baina aldi berean askoz itsusiagoa.

Ahate Andreak hain lotsaturik zegoen non bere aldetik kendu eta beste sei ahatetxoei zaintzen hasi zen.

Ahatetxoak izugarri tristeturik geratu zen, han ez zutela nahi konturatzen hasi zelako...

Egunak pasa eta bere itxura ez zen hobetzen, aldiz, oso arin hazten ari zen. Altua eta kankailua zen eta gainera nahiko traketsa, gaixoa.

Bere anai-arrebek broma handiak egiten zizkioten, trakets eta itsusia deituz.

Ahatetxoak pentsatu zuen benetan maite zuten lekuren batera joango zela, benetako lagunak aurkitzeko. Egun batean, oso goiz, bordaria jaiki aurretik, alde egin zuen.

Emakume zahar batek jaso zuen, ahatetxoak maite zuen norbait aurkitu zuela pentsatzen zuen baina ez, emakumeak bera jan nahi zuen soilik. Beraz, hemendik ere korrikan joan zen.

Neguarekin gosea etorri zen eta aurre egin behar izan zion arrisku askori, beraien artean ehiztarietatik alde egin behar izan zuen.

Azkenean udaberria heldu eta urmahel batean inoiz ikusi zituen hegazti ederrenak begiztatu zituen. Hain ederrak eta hain ondo mugitzen ziren non ahatetxoa konplexupean sentitu zen. Hala ere, ezer galtzen ez zuenez, beraiei hurbildu eta ea beraiekin bainatu zitekeen galdetu zien.

Zisneak, animali mota hauek baitziren,ondorengoa erantzun zioten:
- Bai, noski ,gutako bat zara!

Ondoren ahatetxoak erantzun zion:
-Ez niri ziria sartu! Badakit itsusia naizela baina ez duzue horregaitik nirekin sartu behar...

-Begira ezazu zure islada uran,-esan zioten- ikusiko duzu nola ez dizugu gezurrik esan.

Ahatetxoak uretan sartu eta ikusi zuena harriturik utzi zuen, neguan zehar zisne eder batean bilakatu egin zen! 
Lehen izandako ahatetxo itsusi eta kankailua urmahel horretan zegoen zisnerik politena zen.

Era honetan ahatetxoa bere senideekin bildu eta betiko zoriontsu bizi izan zen.

"Ahatetxo itsusia" (abestia)
Behin batean errekan,
udaberri goizean,
kumeak jaio ziren
ahate baten habian.
Bost eder, bat itsusi.
Ikusi-makusi.
"Hauxe gauza zatarra"

Kua, kua, kua.
Kua, kua, kua.
Udaberriko kantua.
Kua, kua, kua.
Kua, kua, kua.
Goizetan entzundakoa.

Ahatetxo itsusia
oso triste bizi zen.
Beste animaliek
txantxetan hartzen zuten.
"Ni jo egiten naute
zatarra naizelako,
hemendik urrun noa
maite ez nautelako".

Kua, kua, kua...

Gau batean zisneak
hegan etorri ziren.
Eta hura miraria!
Zerbait ikasi zuen.
"Ni ez naiz ahatetxoa,
zisne ederra baizik".
Eta handik aurrera
bizi izan zen pozik.

Kua, kua, kua...

Si quieres  leer, ver o escuchar más cuentos en haixeder... pincha en el enlace que  quieras:
Ipuin gehiago irkurri, ikusi edota entzuteko...sakatu nahi duzun estekan:

 *  "La ratita presumida" / "Sagutxu Kaskarina (pinpirina)":

 *  "Caperucita Roja" / "Txanogorritxu":

 *  "Los tres cerditos y el lobo" / "Hiru txerrikumeak":

 *  "El lobo y los 7 cabritos" / "Otsoa eta zazpi antxumeak":

 *  "Cenicienta" / "Errauskiñe":

 *  "La liebre y la tortuga" / "Erbia eta dortoka":

 *  "Pulgarcito" / "Erpurutxo"

 *  "Hansel y Gretel "  /  "Hansel eta Gretel"

  * "El gato con botas"  /  "Katu Botaduna"

 *  "Los músicos de Bremen" / "Bremengo musikariak"

 *  "La cigarra y la hormiga" / "Inurria eta txirrita" y "¿Quién le pone el cascabel al gato"

 *  "Garbancito" / "Barbantxo"

 *  "La Bella Durmiente" / "Loti Ederra"

 *  "Blancanieves y los siete enanitos" / "Edurnezuri eta zazpi ipotxak"
en

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.